❤❤❤❤❤❤ဝိညာဥ္ကိုယ္ရံေတာ္(၁)❤❤❤❤❤❤❤❤
"ေတာက္...မိုးကလည္းရြာႏိုင္လြန္းတယ္"
မ်က္ႏွာခပ္လက္လက္ေျဖာင့္စင္းေသာႏွာတံကအေဝးမွလွမ္းၾကည့္လ်ွင္ပင္ထင္းခနဲျမင္ႏိုင္ေသာမ်က္လံုးမ်က္ခံုးေကာင္းေသာေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ဟုသိႏိုင္ပါသည္။မိန္းကေလးမ်ား၏ႏွလံုးသားကိုညိဳ႕ယူဆြဲငင္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္စူး႐ွတယ့္မ်က္လံုးကိုပိုင္ဆိုင္ထားသူ
သူ႔နာမည္က"လြမ္းေဝေနာင္"နယ္ၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕ရွိတိုက္နယ္ေဆးရံုလးမွလက္ထာက္ဆရာဝန္တစ္ဦးျဖစ္သည္။သူဒီေန႔အျပင္ထြက္လာကာမွမိုးကသည္းေနခ်င္းပင္ျဖစ္သည္။ဖုန္းကပါေနသျဖင့္သူျပန္မရေသးတာျဖစ္သည္။သူနာရီကိုၾကည့္္လိုက္မိုး၏အေျခအေနကိုၾကည့္လိုက္နဲ႔ျဖစ္ေနသည္။
"ဟာေနာက္က်ေတာ့မွာပဲ"
မိုးကရြာသည့္အျပင္ေလကလည္းေတာ္ေတာ္ပင္တိုက္ေနသျဖင့္ဆိုင္ကယ္ကစီး၍မရေပနီးရာလူမ႐ွိေသာဆိုင္ေဟာင္းေလးတြင္မိုးဝင္ခိုေနျခင္းပင္ျဖစ္သည္။သူေနာက္က်လို႔ေတာ့မျဖစ္ေပ။သူေဘးဘီဝဲယာကိုၾကည့္လိုက္သည္မ်က္ေစာင္းထိုးေလာက္တြင္စတိုးဆိုင္တစ္ဆိုင္ကိုေတြ႔လိုက္သည္။
"ဟာဟုတ္ၿပီ"
သူအျမန္ေျပးသြားလိုက္သည္။
"အမဖုန္းေရစိုခံအိတ္ေလး႐ွိလား"
"ဟုတ္ကဲ့႐ွိပါတယ္"
"တစ္အိတ္ေလာက္ျမန္ျမန္ေပးပါ"
သူေရစိုခံအိပ္ဝယ္ကာဖုန္းကိုထည့္ၿပီးနာရီေလးကိုၾကည့္လိုက္သည္။
"ဟာေတာ္ေတာ္ေနာက္က်ေနၿပီျမန္ျမန္သြားမွပဲ"
သူဆိုင္ကယ္ကိုစက္ႏိုးလိုက္ၿပီးတန္းေမာင္းထြက္သြားသည္။ေလကလည္းတိုက္မိုးကလည္းသည္းေနသျဖင့္ျမင္ကြင္းမွာေဝဝါးေနသည္။႐ုတ္တစ္ရက္ေ႐ွ႕မွထီးအဝါေရာင္ေလးႏွင့္ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္လမ္းကိုုျဖတ္ကူးလိုက္သည္။
"ဟာ"
သူဟြန္းကိုတီခနဲတီးလိုက္ၿပီးbrakeကိုလည္းအတင္းအုပ္လိုက္ရသည္။ေကာင္မွာေလးမွာေၾကာက္အားလန္႔အားနဲ႔ထီးကိုပင္လြတ္ခ်လိုက္ၿပီးေခ်ာ္လဲသြားသည္။
လြမ္းေဝေနာင္မွာဆိုင္ကယ္ေပၚကေျပးဆင္းကာေမးလိုက္သည္။
"ဟာညီမကလဲလမ္းကိုၾကည့္ၿပီးမွကူးေလဗ်ာအသက္ေသခ်င္ေနတာလား"
သူနည္းနည္းေဟာက္လိုက္သည္။ေကာင္မေလးမွာတုန္တုန္ရီရီနဲ႔မပြင့္တစ္ပြင့္ေလသံေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလးနဲ႔ျပန္ေ
ျပာသည္။
"မ...မဟုတ္ပါဘူး႐ွင္ကြၽန္မလည္း႐ုတ္တစ္ရက္မိုလို႔ပါ"
မ်က္ႏွာမွာျဖဴဖပ္ျဖဴေရာ္ေလးျဖစ္သြားသည္။ေလသံကလည္းေဖ်ာ့ေတာ့ေတာ့နဲ႔သူမအေတာ္ပင္လန္႔သြားဟန္တူသည္။လြမ္းေဝေနာင္လည္းသနားမိသြားသည္
"ညီမနာသြားေသးလားဘာျဖစ္သြားတာလဲဟင္အကိုကေစသနာနဲ႔ေျပာတာပါ"
"ရပါတယ္"
သူမျပန္ေျပာလိုက္ကာထီးေလးကိုေကာက္ယူ၍ထြက္သြားသည္ရက္ဘက္ကိုလက္ကေလးနဲ႔ဖိလို႔သူမေတာ္ေတာ္လန္႔သြားသည္ဟုထင္သျဖင့္လွမ္းေမးလိုက္သည္။
"ညီမတစ္ကယ္ဘာမွမျဖစ္ဘူးေနာ္"
သူမဘာမွမေျပာပဲလြမ္းေဝေနာင္ဘက္သို႔လွည့္ကာေခါင္းၿငိမ့္ၿပီးမခ်ိျပံဳးေလးျပံဳးျပလိုက္သည္။လြမ္းေဝေနာင္လည္းဆိုင္ကယ္ျပန္စီးသြားလိုက္သည္။
မိုးေကာင္းကင္ႀကီးကေတာ့ညႇာတာမႈမ႐ွိပဲတစ္အိအိနဲ႔မ်က္ရည္ေတြလိုၾကဆင္းေနဆဲဝုန္းခနဲဒိုင္းခနဲလ်ွပ္စီးသံေတြကမည္ဟီးေနသည္။
*******************************************
ထီးအဝါေရာင္ေလးနဲ႔ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္မ်က္ႏွာကလည္းျဖဴဖပ္ျဖဴေရာ္နဲ႔ေျခလွမ္းကယိုင္နဲ႔နဲ႔တစ္လွမ္းျခင္းလမ္းေလ်ွာက္လာသည္။သူမတိုက္တစ္လံုးေ႐ွ႕တြင္လူေခၚဘဲလ္ေလးကိုႏွိပ္လိုက္သည္။အိမ္ထဲမွခပ္သုတ္သုတ္နဲ႔ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္တံခါးလာဖြင့္ေပးလိုက္သည္။
"ဟယ္မမေလးအန္တီကစိတ္ပူေနတာမိုးရြာႀကီးကိုထြက္သြားလို႔"
"အင္းပါဟာငါမုန္႔သြားဝယ္တာပါဟ"
"ေရေတြလည္းစိုလို႔အိမ္ထဲကိုဝင္ေလမမေလး"
သူမအိမ္ထဲသို႔ဝင္လိုက္သည္။
"သမီးေဆာင္းႏွင္းသူဘယ္သြားေနတာလဲ"
"မုန္႔သြားဝယ္တာပါအေမ"
"ဟယ္ေရေတြစိုလာတယ္နင္ေတာ့ေနာ္ဖ်ားေနတာကို"
"ရပါတယ္အေမသမီးဘာမွမျဖစ္ပါဘူး"
"အဝတ္ျမန္ျမန္လဲရေအာင္လာလာ"
ေဆာင္းႏွင္းသူမွာေနာက္ကလိုက္ရင္းရင္ဘက္ထဲကစူးခနဲေအာင့္လာသျဖင့္ရင္ဘက္ကိုလက္ျဖင့္ဖိလိုက္သည္အျမင္အာရံုမ်ားမွာလည္းေဝဝါးလာသျဖင့္နံရံကိုလက္တစ္ဖက္ျဖင့္ထိန္းလိုက္ရသည္။
"သမီးဘာျဖစ္တာလဲ..သမီး"
သူ႔အေမ၏စကားကိုေဆာင္းႏွင္းသူျပန္မေျပာႏိုင္ပဲလဲက်သြားေတာ့သည္။
သူမျပန္ႏိုးလာၿပီးအရင္ျမင္လိုက္ရသည္ကသူ႔အေမႏွင့္သူအေဖ
"သမီးသတိရလာၿပီေနာ္သမီးသက္သာလား"
"သမီးဘယ္ေရာက္ေနတာလဲဟင္"
"သမီးခုေရာက္ေနတာေဆးရံုမွာေလသမီးမူးလဲသြားလို႔"
"သမီးမမွတ္မိဘူးအေမ"
"သမီးစိတ္ေအးေအးထားပါသမီးအနားယူလိုက္ေနာ္"
ကံၾကမၼာကိုအျပစ္တင္၍မရသလိုေတြ႕ဆံုခြင့္ေပးေသာမိုးနက္မင္းႀကီးကိုေက်းဇူးတင္ကမလိုပင္ျဖစ္ေနသည္။ကမာၻႀကီးကေတာ္ေတာ္ေလးကိုက်ဥ္းတာပဲ။
ေဆးရံုဝတ္စံုနဲ႔ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ေဆးပုလင္းတိုင္ေလးကိုကိုင္လို႔ေဆးရံု၏ေကာ္ရစ္တာတြင္အပန္းေျဖလမ္းေလ်ွာက္ေနသည္။သူမလည္းေဆးရံုကိုလွၫ့္ပတ္ၾကည့္ရင္းေကာ္ရစ္တာ၏အခန္းတစ္ခန္းေ႐ွ႕အေရာပ္ဂ်ဴတီကုတ္ဝတ္ဆင္ထားေသာေကာင္ေလးတစ္ေယာက္သူမရင္းရင္းႏွွီးႏွီးပင္ျမင္ဖူးသျဖင့္ေတြေဝေနသည္။
ေကာင္ေလးကလည္းသူ႔ကိုအၾကည့္...........
"ဟင္ညီမက"
"ဟိုဆိုင္ကယ္ေမာင္းလာတယ့္သူေလ..."
"ဟုတ္ၿပီကြၽန္ေတာ္မွတ္မိၿပီဆိုင္ကယ္နဲ႔တိုက္မလိုျဖစ္တယ့္ေကာင္မေလး"
"ဟုတ္ကဲ့"
ေဆာင္းႏွင္းသူမၾကည့္ရဲၾကည့္ရဲနဲ႔ခပ္ျပံဳးျပံဳးပင္လုပ္ေနလိုက္သည္။
"ဒါနဲ႔ေနပါဦးညီမကဘာျဖစ္လို႔လဲ"
"ညီမမူးလဲၿပီးေရာက္လာတာေလအဲေန႔ပဲ"
"ဟားဟား"
"ဘာရယ္တာလဲ႐ွင့္"
"မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာညီမသတၱိကိုခ်ီးက်ဴးခ်င္လို႔ပါ"
"မဟုတ္ပါဘူးေနာ္ကြၽန္မရင္ဘက္ကေအာင့္ၿပီးေရာက္လာတာပါ"
"ဟာsorryပါကြၽန္ေတာ္ကမသိပါဘူး"
"ရပါတယ္ကြၽန္မဘာမွမျဖစ္ပါဘူး"
"ဒါနဲ႔နာမည္က"
"ေဆာင္းႏွင္းသူပါ"
"နံမည္ေလးကလွတယ္ဗ်ာကြၽန္ေတာ့္နံမည္လဲမွတ္ထားေနာ္လြမ္းေဝေနာင္တယ့္"
"ဟုတ္ကဲ့ေဒါက္တာလြမ္းေဝေနာင္ေပါ့"
"ဟုတ္ပဗ်ာဒါနဲ႔အျပင္ထြက္ၿပီးဘာလုပ္ေနတာလဲေနမေကာင္းေသးဘူးမဟုတ္လား"
"အင္းနည္းနည္းေတာ့သက္သာပါတယ္ဒါနဲ႔ေဒါက္တာကဘယ္သြားမလို႔လဲ"
"လူနာသြားၾကည့္မလို႔အခန္းနံပတ္A3ကို"
လြမ္းေဝေနာင္သူ၏နာရီကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္သည္။
"ေနာက္မွေတြ႔ၾကတာေပါ့မေဆာင္းႏွင္းသူကြၽန္ေတာ္လူနာၾကည့္ေနာက္က်ေနၿပီ"
"ေနာက္မက်ပါဘူးေဒါက္တာA3ကကြၽန္မအခန္းပါ"
"ဪ...ဒါဆိုမေဆာင္းႏွင္းသူကကြၽန္ေတာ့္လူနာပဲကဲလာသြားရေအာင္"
သူမလက္တစ္ဖက္ကိုလြမ္းေဝေနာင္ကတြဲလိုက္သည္။ေဆာင္းႏွင္းသူကရံုးလိုက္သည္။
"ဖယ္ပါေဒါက္တာရပါတယ္"
ေျပာရင္းဆိုရင္းပင္သူမရင္ဘက္ထဲကစူးခနဲေအာင့္တက္သြားသျဖင့္ေဘးမွလက္ရမ္းကိုလွမ္းကိုင္လိုက္ရသည္။
"ကြၽန္ေတာ္ေျပာတယ္ကဲလာပါဗ်ာလူနာနဲ႔ဆရာဝန္ပဲ"
လြမ္းေဝေနာင္ေဆာင္းႏွင္းသူကိုတြဲကသူ႔အခန္းသို႔ေရာက္ေအာင္ပင္တြဲေခၚသြားေတာ့သည္။အခန္းေ႐ွ႕ေရာက္ေသာအခါသူ႔အေမကလာတြဲသည္။
"ဟယ္သမီးဘာျဖစ္လို႔လဲ"
"မစိုးရိမ္ပါနဲ႔အန္တီသူနည္းနည္းေအာင့္သြားတာပါဒီအခ်ိန္ကသိပ္လႈပ္႐ွားလို႔မရေသးဘူးေလ"
"ကဲသမီးေဒါက္တာေျပာတာၾကားတယ္ေနာ္သိပ္လည္းမၾကမ္းနဲ႔ေလကိုယ္ကေနေကာင္းေသးတာမဟုတ္ဘူး"
သူမဘာမွမေျပာပဲကုတင္ေပၚသို႔ျပန္လွဲေနလိုက္သည္။လြမ္းေဝေနာင္လည္းနားၾကပ္တပ္လိုက္ကာ
"စမ္းသပ္ၾကည့္မယ္ေနာ္"
နားၾကပ္ေလးႏွင့္သူမ၏ရင္ဘက္ကိုေထာက္တာစမ္းသက္ၾကည့္ေနသည္။
"အရမ္းေအာင့္ေနေသးလားအသက္မွန္မွန္႐ူၾကည့္"
သူမေခါင္းၿငိမ့္ျပသည္။
"အင္းေကာင္းပါတယ္အရမ္းေအာင့္တယ္ဆိုရင္ညေနၾကေဆးထိုးေပးမယ္ေနာ္"
"႐ွင္...ေဆးထိုးမွာ"
"ဘာလို႔လဲမေဆာင္းႏွင္းသူသိပ္မနာပါဘူး"
သူမေဆးထိုးခံရတာေတာ့ေၾကာက္သည္ႏွင့္တူသည္။လြမ္းေဝေနာင္လည္းသူမ၏အေမကိုေခၚလိုက္ကာအျပင္ထြက္လာသည္။
"အန္တီခဏေလာက္"
"ဟုတ္ကဲ့ေဒါက္တာ"
"သူကေဆးထိုးေၾကာက္တက္လား"
"ဟုတ္တယ္သူကငယ္ငယ္ကတည္းကေဆးထိုးရင္အရမ္းေၾကာက္တာ"
"ဪ...မထိုးလို႔လဲမရဘူးဗ်"
"သမီးေရာဂါကဘာလဲဆရာ"
"ေမြးရာပါႏွလံုးေရာဂါပါဒါေပမယ့္ASDလားVSDလားအတိအက်သိဖို႔ေတာ့စစ္ေဆးရလိမ့္မယ္"
"စိုးရိမ္ရလားဆရာ"
"ခုေနေတာ့မစိုးရိမ္ရေပမယ့္ေနာက္ပိုင္းေရာဂါကပိုဆိုးလာရင္ေတာ့စိုးရိမ္ရတယ္"
"ဟုတ္ကဲ့ပါေဒါက္တာသူ႔ကိုအေၾကာင္းဆံုးကုသေပးပါေနာ္"
"ဟုတ္ကဲ့အတက္ႏိုင္ဆံုးအေကာင္းဆံုးႀကိဳးစားေပးပမယ္"
"ေက်းဇူးပါေဒါက္တာအားကိုးပါတယ္"
"ဟုတ္ကဲ့ခြင့္ျပဳပါဦးေနာ္အလုပ္႐ွိလို႔"
"ဟုတ္ကဲ့ပါေဒါက္တာ"
သူရိန္ေနမင္းႀကီး၏အလင္းေရာင္ကျဖာၾကလို႔ေက်းငွက္ေအာ္သံတစ္ခ်ိဳ႕ကိုၾကားေနရသည္။ေကာင္းကင္ႀကီးမွာေတာ့ဟန္ေဆာင္ေကာင္းစြာျဖင့္အျပစ္မဲ့ၿငိမ္သက္ေနေပသည္။
*****************************************************
"အခ်စ္ရဲ႕ေတြ႔ဆံုမႈကအေၾကာင္းျပခ်က္မ႐ွိေတြ႔ဆံုတယ္
အေၾကာင္းအရာျပစရာလည္းမလိုေလာက္ပါဘူး
ခ်စ္ေနဖို႔ပဲလိုတာပါ......................
ဒါေပမယ့္ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ေနလဲေတာ့သူသိဖို႔လိုတယ္"
အပိုင္း၂ဆက္ရန္...
Thursday, August 6, 2015
ဝိညာဥ္ကိုယ္ရံေတာ္
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment