❤❤❤❤❤❤ဝိညာဥ္ကိုယ္ရံေတာ္၂❤❤❤❤❤❤❤❤❤
ငွက္ကေလးမ်ားသည္အိပ္တန္းတက္ေတးဆိုေနၾကၿပီျဖစ္သည္ေနမင္းႀကီးကတစ္အိအိနဲ႔ကမာၻတစ္ဖက္ျခမ္းကိုတစ္ေရြ႔ေရြ႔နဲ႔ထြက္ခြာစျပဳလာေပသည္။အခန္းတံခါးေခါက္သံေဒါက္ခနဲၾကားလိုက္ရသည္ေဆာင္းႏွင္းသူအဖို႔ေတာ့တံခါးေခါက္သံကမိုးႀကိဳးပစ္သံထက္ပို
ၿပီးေၾကာက္ရြံ႔ေနမိေနေတာ့သည္။
"အန္တီေဆးထိုးဖို႔လာတာပါ"
မ်က္ႏွာျပံဳးစိစိနဲ႔လြမ္းေဝေနာင္၏အသံေဘးမွသူနာျပဳလည္းပါသည္။
"ဟုတ္ကဲ့ေဒါက္တာေစာင့္ေနတာပါ"
ျပန္ေျပာလိုက္ေသာေဆာင္းႏွင္းသူ၏အေမအသံေဆာင္းႏွင္းသူကေတာ့ေဘးတစ္ဖက္ကိုေစာင္းထားသည္။ေနာက္ၿပီးသူ႔ဆီမွဟင့္ခနဲ႐ႈိက္သံတစ္ခ်ိဳ႕ကိုၾကားလိုက္သည္။လြမ္းေဝေနာင္လည္း
"မေဆာင္းႏွင္းသူဘာျဖစ္လို႔လဲ"
ေျပာေျပာဆိုဆိုပင္သြားၾကည့္လိုက္သည္။ယုန္ကေလးတစ္ေကာင္ကိုေၾကာက္လန္႔ေနေသာေကာင္မေလးငိုတာေတာင္အသံမထြက္ေအာင္ႀကိဳတ္ငိုေနေသာေဆာင္းႏွင္းသူ
"ဟဟဘာျဖစ္တာလဲဗ်ေအာင့္လို႔လား"
ငိုသံပါႀကီးနဲ႔
"ဆရာကြၽန္မကိုေျဖးေျဖးထိုးပါေနာ္ေၾကာက္လို႔"
႐ုတ္တစ္ရက္သူမကြၽန္ေတာ့္လက္ကိုကိုင္လိုက္ၿပီးသနားစဖြယ္ေတာင္းပန္လာသည္လက္ကေလးေတြကေအးစက္လို႔
"သမီးကလည္းကေလးၾကေရာမနာပါဘူးသမီးရယ့္"
လြမ္းေဝေနာင္မွာသနားလည္းသနားသူ႔စိတ္ထဲမွာတစ္မ်ိဳးႀကီးျဖစ္သြားသည္။
"ကြၽန္ေတာ္ေဆးထိုးမွာမဟုတ္ပါဘူးဟိုဆရာမကိုေျပာသူထိုးမွာ"
"႐ွင္"
သူနာျပဳဆရာမကျပံဳးျပလိုက္သည္။လြမ္းေဝေနာင္၏လက္ကိုေတာ့မလႊတ္ေသးေပက်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ထားသည္။
"ကဲစိတ္ကိုေလ်ာ့ထားေနာ္"
သူနာျပဳဆရာမကေဆးထိုးအပ္ျဖင့္ထိုးလိုက္ေသာအခါလြမ္းေဝေနာင္ကိုဆုပ္ထားေသာေဆာင္းႏွင္းသူ၏လက္မွာပိုၿပီးတင္းက်ပ္လာ
ၿပီးေဆာင္းႏွင္းသူမွာမ်က္စိကိုစံုမိႈတ္ကာေနေတာ့သည္။လြမ္းေဝေနာင္မွာငိုအားထက္ရယ္အားသန္ကာဘာေျပာရမွန္းမသိျပံဳးသာေနေတာ့သည္။
"ကဲမေဆာင္းႏွင္းသူၿပီးၿပီေလ"
သူမမ်က္လံုးဖြင့္ကာလြမ္းေဝေနာင္ကိုၾကည့္လိုက္ၿပီးသူမ၏မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုးပန္းေရာင္ေသြးဖုန္းလႊမ္းသြားေတာ့သည္။
"ဆရာဘာျပံဳးေနတာလဲကြၽန္မနာတာကိုေပ်ာ္ေနတာလား"
"မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ကိုကေလးအထူးကုလားလို႔ေတြးမိလို႔ပါ"
"႐ွင္.."
"အန္တီခြင့္ျပဳပါဦး"
လြမ္းေဝေနာင္မွာေျပာင္စပ္စပ္မ်က္ႏွာျဖင့္စကားကိုခႏြဲ႔ခဲ့ကာအျမန္ထြက္သြားသည္။ေဆာင္းႏွင္းသူမွာပါးစပ္အေဟာင္းသားႏွင့္ေျပာခဲ့ေသာစကားကိုစဥ္းစားေနသည္။ထိုစဥ္
"သမီးေရေသာက္မလား"
သူ႔အေမ၏အေျပာကိုေဆာင္းႏွင္းသူမွ
"ေသာက္ဘူးဘယ္ေတာ့မွမေသာက္ဘူး"
ဆိုကာေစာင္ကိုေခါင္းၿမီးျခံဳၿပီးဘာမွမေျပာေတာ့ပဲလွဲအိပ္ေနလိုက္သည္။
"သမီးကလည္းကြယ္ေဒါက္တာကခင္လို႔စသြားတာပါ"
ေဆာင္းႏွင္းသူဘာမွမတုန္႔ျပန္ပဲေျပာင္စပ္စပ္လြမ္းေဝေနာင္၏မ်က္ႏွာကိုျမင္ေယာင္ရင္းေဒါသျဖစ္ေနေတာ့သည္။
လြမ္းေဝေနာင္မွာနားေနခန္းထဲတြင္ေနရင္းတစ္ေယာက္ထဲျပံဳးေနသည္ေ႐ွ႕မွသူ႔သူငယ္ခ်င္းေရာက္လာတာကိုမသိလိုက္ေခ်။
"ေဟ့ေကာင္လြမ္းေဝေနာင္ဘာျဖစ္ေနတာလဲ"
"ဪ...မင္းဘယ္တုန္းကေရာက္ေနတာလဲ"
"ဟင္...ဘယ္တုန္းကေရာက္ေနတာလဲဟုတ္လားမင္းကိုေခၚေနတာေလၾကာေပါ့မဟုတ္မွလြဲေရာမင္းရည္းစားေတြ႔ၿပီလား"
"ဟာ..မင္းကလည္းမဟုတ္ပါဘူးကြ"
"ဟားဟားမယံုပါကြာမင္းဒီလိုမ်က္ႏွာေပါက္မ်ိဳးငါသိတယ္"
"မင္းကလည္းေႁမြေႁမြခ်င္းေျချမင္တယ္ေပါ့"
"ေအးေပါ့ကြာဒါေပမယ့္မင္းေနာက္မက်ေစနဲ႔ေနာ္ေနာက္က်ရင္စနၵားယားတီးရမယ္"
"ဘာလဲကြမင္းစနၵယားက"
"မင္းကလည္းရိမ္မိုးရယ့္ေကာင္မေလးသီခ်င္းထဲကလိုေလေအာင္ရဲလင္းအျဖစ္မ်ိဳးေပါ့ကြ"
"ဟားဟား...မင္းသိပ္ေနာက္ပဲ"
လြမ္းေဝေနာင္လည္းတစ္ခါမွမိန္းကေလးေတြနဲ႔ေတြ႔ရင္မလႈပ္႐ွားခဲ့ဖူးေသာရင္ခုန္စံအတိမ္အနက္ကိုသူခုခံစားေနရေပသည္။သူ႔ကိုငါခ်စ္ေနမိၿပီလားစိတ္ထဲတြက္မသဲမကြဲျဖစ္ေနေပသည္။ည၏မီးအလင္းေရာင္ေအာက္မွာေတာ့လမင္းႀကီးကမသာႏိုင္ပံတိမ္မဲေတြဖံုးလို႔.....။
*****************************************************
လြမ္းေဝေနာင္၏ရင္ဘက္ကိုတစ္ကယ္လႈပ္႐ွားသြားေစတာေတာ့ေဆာင္းႏွင္းသူေဆးရံုကဆင္းလို႔ရၿပီဆိုတာပါပဲသူေကာ္ရစ္တာA3အခန္း၏ေ႐ွ႕တြင္ေတြေဝစြာျဖင့္ရပ္ေနသည္။တစ္ခါမွလူနာေနျပန္ေကာင္း၍ေဆးရံုမွဆင္းလ်ွင္ဤသို႔မျဖစ္ဖူးေပဝမ္းသာမႈသာျဖစ္ဖူးသည္။ခုေတာ့အဲလိုမဟုတ္တစ္ခုခုကိုဝမ္းနည္းသလိုျဖစ္ေနမိ၏သူမေျပာပဲတစ္ျခားလူပဲေျပာခိုင္းရမလားစိတ္ပူေနစဥ္သူ၏သူငယ္ခ်င္း၏ေခၚသံကိုၾကားလိုက္ရသည္။
"ေဟ့လြမ္းေဝေနာင္"
သူဘာမွမေျပာၾကားသည္ဟုသူ၏သူငယ္ခ်င္းသိေအာင္ေမးေငါ့ျပလိုက္သည္။သူ႔သူငယ္ခ်င္းမွ
"ေဟ့ေကာင္စနၵယား"
ဟုေျပာလိုက္ကာလက္မွလည္းစနၵယားတီးဟန္လုပ္ျပလိုက္သည္။
လြမ္းေဝေနာင္လည္းမထူးေတာ့ပါဘူးဟုဆိုကာအခန္းတံခါးကိုေခါက္၍ဖြင့္ဝင္လိုက္သည္။သူ႔ဘက္ကိုေဆာင္းႏွင္းသူတစ္ခ်က္လွည့္
ၾကည့္လိုက္သည္ေနာက္ၿပီးသူထိုင္ျမဲပင္ထိုင္ေနလိုက္သည္။
"အန္တီမေဆာင္းႏွင္းသူေဆးရံုကဒီေန႔ပဲဆင္းလို႔ရပါၿပီ"
မထြက္ခ်င္သလိုထြက္ခ်င္သလိုလိုလည္ေခ်ာင္း၌တစ္ဆို႔ုၿပီးမွထြက္လာသည္။ေဆာင္းႏွင္းသူကေတာ့ျပံဳးလို႔လြမ္းေဝေနာင္၏စိတ္ထဲမွာေတာ့....
"အမယ္ျပံဳးလို႔သူကငါ့ကိုကလဲ့စားေခ်တာေနမွာ"
ဟုကေလးအေတြးဆန္ဆန္စိတ္ထဲမွာခနဲ႔ၿပီးေတြးလိုက္သည္။
"ဟယ္ဝမ္းသာလိုက္တာဆရာရယ္"
ေဆာင္းႏွင္းသူ၏အေမေျပာေသာစကားမွာသူ႔ရင္ထဲကခံစားခ်က္ကိုသိ၍ေလွာင္ေျပာင္ေျပာဆိုလိုက္သလိုခံစားေနရသည္။
"မေဆာင္းႏွင္းသူေနေကာင္းပါတယ္ေနာ္"
ကေလးတစ္ေယာက္လိုပဲပါးစပ္ထဲတြင္ခ်ိဳခ်ဥ္ေလးကိုငံုထား၍ျပန္ေျပာလိုက္သည္။
"ဟုတ္ကဲ့ေဒါက္တာ"
ေဆာင္းႏွင္းသူ၏အေမကၾကားျဖတ္၍ဝင္ေျပာလိုက္သည္။
"သမီးေဒါက္တာနဲ႔စကားေျပာၿပီးက်န္ခဲ့ဦးအေမပိုက္ဆံ႐ွင္းလိုက္ဦးမယ္"
ေဆာင္းႏွင္းသူ၏အေမမွာခပ္သုတ္သုတ္ထြက္သြားသည္လြမ္းေဝေနာင္လည္းမထူးဇတ္ခင္းေခ်ၿပီ။
"မေဆာင္းႏွင္းသူေပ်ာ္ေနလားဟင္"
"ေဒါက္တာကလည္းေပ်ာ္တာေပါ့အိမ္ျပန္ရေတာ့မွာကို"
"ကြၽန္ေတာ္ေတာ့မေပ်ာ္ႏိုင္ဘူးဗ်ာ"
"ဟင္....ဆရာကကြၽန္မေနေကာင္းတာကိုမေပ်ာ္ဘူးေပါ့"
"အဲလိုသေဘာမဟုတ္ဘူးေလအဲလိုမဟုတ္ပါဘူး"
"ဒါဆိုဘာလဲ"
"႐ွင္း႐ွင္းပဲေျပာမယ္ေနာ္ကြၽန္ေတာ္မေဆာင္းႏွင္းသူကိုမေတြ႔ရရင္မေနတက္ေတာ့ဘူး"
"အမယ္ေဒါက္တာ့စကားကအဆန္းပါလား"
"ဆန္းဆိုကြၽန္ေတာ္ေျပာမယ္ကြၽန္ေတာ္မေဆာင္းႏွင္းသူကိုခ်စ္တယ္"
"႐ွင္ကြၽန္မကဘယ္လိုယံုေပးရမွာလည္းေဒါက္တာ"
"ကြၽန္ေတာ့္ကိုမယံုရင္ေတာ့ေနပါမေဆာင္းႏွင္းသူဒါေပမယ့္ကြၽန္ေတာ့္အခ်စ္ကိုေတာ့ယံုေပးပါ"
သူဘာမွထြက္မလာတစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ေသခ်ာၾကည့္လို႔အခ်ိန္ေတြပဲရပ္တန္႔သြားသလိုဘာမွဘာဆိုဘာမွႏွစ္ေယာက္သားႏႈတ္ကထြက္မလာ..။
"ကြၽန္ေတာ္အခြင့္အေရးယူသလိုျဖစ္သြားရင္ေတာင္းပန္ပါတယ္"
ေဆာင္းႏွင္းသူဘာမွမေျပာထိုစဥ္သူ႔အေမျပန္ေရာက္လာသျဖင့္ပိုဆိုးသြား၏။
"မေဆာင္းႏွင္းသူဖုန္းနံပတ္သိလို႔ရမလား"
ေဆာင္းႏွင္းသူအေမကၾကားဖ်က္၍
"ရပါတယ္ဆရာကြၽန္မဖုန္းနံပတ္ယူထားေလဒီမွာဆရာ"
"ဗ်ာ...ဟုတ္"
ေဆာင္းႏွင္းသူကိုသူ႔ကိုၾကည့္၍ခိုးရယ္သည္။သူလည္းမ်က္ႏွာထူပူေအာင္႐ွက္သြားသျဖင့္အျမန္ႏႈတ္ဆက္ကာထြက္လာေတာ့သည္။
ကားေပၚကိုတက္သြားေသာေဆာင္းႏွင္းသူကိူသူမလွမ္းမကမ္းေလးမွရပ္ၾကည့္ေနသည္။ကားဘီးကျဖည္းျဖည္းခ်င္းလိမ့္ကာသူ႔နားမွ
ဖ်က္စဥ္ကားမွန္ေလးမွာပြင့္သြားၿပီးေဆာင္းႏွင္းသူကလွမ္းေျပာလိုက္သည္။
"ေဒါက္တာA3ထဲကိုေသခ်ာၾကည့္ေနာ္"
သူဘာမွမေျပာႏိုင္ေအာင္အံဩေနသည္ဘာလို႔ၾကည့္ခိုင္းတာလဲေပါ့စဥ္းစားရင္းေဆာင္းႏွင္းသူ၏ကားေလးကေတာ့တျဖည္းျဖည္းျမင္ကြင္းမွေပ်ာက္ကြယ္သြားေခ်ၿပီ။
*****************************************************
လြမ္းေဝေနာင္လည္းဘာအတြက္ေၾကာငိ့လဲမသိအေၾကာင္းမဲ့ေတာ့မဟုတ္ေလာက္ပါဟုေတြးကာအခန္းထဲသြားၾကည့္မိသည္သန္႔႐ွင္းေရးပင္မလုပ္ရေသးနံရံမွာကပ္ထားေသာစာရြက္ျဖဴေလးမွာဖုန္းနံပတ္ေလးေရးထားသည္ေအာက္မွာေတာ့S.H.Tတယ့္သူထခုန္မိမလိုေပ်ာ္သြားသည္။ထိုဖုန္းနံပတ္ကိုတန္းပင္ဆက္လိုက္သည္။
"ဟဲလို"
ဖုန္းထဲမွခ်ိဳသာေသာအသံေလးေၾကာင့္စကားေျပာရန္ပင္ခဏစြံ႔အသြားသည္။
"ဟဲလိုမေဆာင္းႏွင္းသူလား"
"ဘုရားေရတန္းဆက္တယ္ေနာ္"
"ဖုန္းနံပတ္ေပးခဲ့တယ္ဆိုေတာ့ကြၽန္ေတာ့္ကိုျပန္ခ်စ္တယ္ေပါ့"
"အဲ....."
"ေျပာပါကြၽန္ေတာ္ရင္ေတြအရမ္းတုန္ၿပီးသိခ်င္ေနၿပီေျပာေပးပါေနာ္"
"အင္း"
"ေျပာေလမေဆာင္းႏွင္းသူရယ့္"
"႐ွက္တယ္လို႔"
"ဟာဗ်ာေျပာစမ္းပါဗ်"
"ကဲခ်စ္တယ္႐ွင္"
"ဟာဝမ္းသာလိုက္တာတစ္ကယ္လားဟင္"
"အင္း"
အလိုေကာင္းကင္ႏွင့္ေျမႀကီးႏွစ္ျခမ္းမ်ားကြဲထက္သြားေလၿပီလား
ျမစ္ေတြေျပာင္းျပန္စီးဆင္းသြားၾကေပၿပီလားလြမ္းေဝေနာင္၏ရင္ထဲတြင္အခ်စ္ပ်ိဳးခင္းေလးမွအခ်စ္ေတာၿမိဳင္ႀကီးျဖစ္သြားသလိုႏွလံုးသား၌အခ်စ္ပန္းတို႔ေဝေဝဆာဆာပြင့္ဖူးၾကေပသည္။
သူတို႔အျပင္မွာခဏခဏေတြ႔ၾကသည္။ေလ်ွာက္လည္ၾကသည္႐ုပ္႐ွင္ေတြၾကည့္ၾကသည္တစ္ေယာက္အေပၚတစ္ေယာက္အျမဲနားလည္ေနၾကသျဖင့္ရန္ျဖစ္သည္ဟူ၍ပင္မ႐ွိတစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔အခ်စ္မ်ားအသစ္အသစ္တိုးပြားလာေပသည္။မေတြ႔ရလဲမေနႏိုင္ေပ။
အနည္းဆံုးေတာ့ဖုန္းထဲကေတြ႔မယ္Lineမွေတြ႔ေနၾကပင္ျဖစ္သည္။မိုးမျမင္ေလမျမင္အခ်စ္ေတြႀကီးေနခ်ိန္ျဖစ္သည္။
*****************************************************
ဒါေပမယ့္.....သိပ္မၾကာခင္လပိုင္းေလာက္ပဲ႐ွိဦးမည္သူတို့္ႏွစ္ေယာက္ခ်ိန္းေတြ႔ၾကသည္။အစကခ်ိန္းေတြ႔လ်ွင္ျပံဳးေပ်ာ္ၾကလို႔ခုေတာ့ေဆာင္းႏွင္းသူမွာ......
"ေဆာင္းကိုယ့္ကိုသိပ္ခ်စ္လားဟင္"
"အင္း"
"ေဆာင္းဟုိမွာၾကည့္ဦးငွက္ကေလးႏွစ္ေကာင္တို႔ႏွစ္ေယာက္လိုပဲေနာ္"
"အင္း"
လြမ္းေဝေနာင္စဥ္းစားသည္အစကဒီလိုမဟုတ္စကားေတြေဖာင္ဖြဲ႔ေျပာေနၾကပါခုဘာျဖစ္ပါလိမ့္ဟုေတြးကာေဆာင္းႏွင္းသူ၏လက္ကေလးကိုကိုင္လိုက္သည္ေအးစက္လို႔......
"ေဆာင္းေနမေကာင္းဘူးလားဟင္ဘယ္လိုေနလို႔လဲ"
"ေကာင္းပါတယ္ေဆာင္းမူးေနလို႔ပါ"
"မူးေနလို႔လားေဆာင္းဒါဆိုလာဟိုမွာသံပုရာရည္ေရာင္းတယ့္ဆိုင္႐ွိတယ္သြားေသာက္ရေအာင္"
လြမ္းေဝေနာင္ကလက္ကိုဆြဲ၍ေခၚသြားသည္။ေဆာင္းႏွင္းသူမွာလမ္းပင္သိပ္မေလ်ွာက္ရေသး..
"အ"
"ဟင္ေဆာင္းဘာျဖစ္လို႔လဲေအာင့္လို႔လား"
သူမရင္ဘက္ကိုလက္ကေလးႏွင့္ဖိထားၿပီးဘာမွျပန္မေျပာႏိုင္ေခြခနဲကာလဲက်သြားသည္။
"ေဆာင္းသတိထားေလေဆာင္း"
ဆူညံသြားေသာအမဂၤလာအေရးေပၚကားသံကအရာရာကိုဖံုးလႊမ္းလ်ွက္လြမ္းေဝေနာင္သည္လည္းေဆာင္းႏွင္းသူ၏လက္ကေလးကိုကိုင္ထားကာႏႈတ္မွေဆာင္းႏွင္းသူ၏နာမည္ကိုတစ္တြတ္တြတ္ေခၚရင္းအသိစိတ္ေပ်ာက္ဆံုးေနေခ်ၿပီ။
ေဆးရံုအေရာက္စစ္ေဆးမႈေတြျပဳလုပ္ၿပီးဆရာဝန္ႏွင့္လြမ္းေဝေနာင္တို႔စကားေျပာၾကသည္။ဆရာဝန္မွာတစ္ျခားသူမဟုတ္သူ၏သူငယ္ခ်င္းပင္ျဖစ္သည္။
"သူငယ္ခ်င္းအေျခအေနက"
"မင္းလည္းသိမွာပါလူနာအေျခအေနသိပ္မေကာင္းဘူးကြႏွလံုးအစားထိုးရမယ္"
"ဒါဆိုငါထင္တယ့္အတိုင္းျဖစ္လာၿပီေပါ့ကြာ"
"ငါစိတ္မေကာင္းဘူးကြာျမန္ျမန္အစားထိုးရမယ္ကြႏွမို႔ဆိုလူနာရယ့္အသက္စိုးရိမ္ရတယ္"
"ဒါဆိုငါ....ဟိုနည္းလမ္းပဲသံုးရေတာ့မယ္"
"ဟာသူငယ္ခ်င္းမင္းစဥ္းစားကြ"
"ငါစဥ္းစားၿပီးၿပီ"
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္ေျပာစရာစကားမ႐ွိေတာ့သျဖင့္ျပန္လာကာေဆာင္းႏွင္းသူ၏အခန္းသို႔ဝင္လာသည္။ေအာက္ဆီဂ်င္ပိုက္တန္းလန္းနဲ႔သတိမရေသးေသာေဆာင္းႏွင္းသူကိုလြမ္းေဝေနာင္
ၾကည့္၍ရင္ထဲဆို႔နစ္သြားသည္။သူမ၏လက္ႏုႏုေလးကိုလြမ္းေဝေနာင္ဆုပ္ကိုင္၍...
"ေဆာင္းအားတင္းထားေနာ္ကိုယ္ေဆာင္းကိုရေအာင္ကယ္မယ္"
သာယာမႈမ႐ွိေသာကမာၻသည္အခ်စ္ဟူ၍မ႐ွိ။ေနေရာင္မ႐ွိေသာကမာၻတြင္အပင္ဟူ၍မ႐ွိ။ေလမ႐ွိေသာကမာၻတြင္သက္႐ွိဟူ၍မ႐ွိ။မင္းမ႐ွိေသာကမာၻသည္ကိုယ့္အတြက္......။
*****************************************************
ဝုန္းခနဲပြင့္သြားေသာတံခါး၏အသံလွည္းဘီး၏တြန္းသြားေသာအသံတီတီတီႏွင့္မည္ေနေသာစက္အသံတို႔၏ေနာက္ကြယ္တြင္ေဆာင္းႏွင္းသူ၏ေခၚသံ
"ကို.........."
လြမ္းေဝေနာင္ကိုသူမေခၚလိုက္ေပမယ့္သူ႔ကိုလွည့္မၾကည့္အနားသို႔ေရာက္ေသာအခါေဆာင္းႏွင္းသူသည္လြမ္းေဝေနာင္ကိုေနာက္မွဖက္လိုက္သည္။
"ကိုေဆာင္းေခၚတာကိုမၾကားဘူးေနာ္ဘာျဖစ္ေနတာလဲ"
"ေဆာင္းကိုထြက္သြားရေတာ့မယ္"
"ကို...ေဆာင္းကိုခြဲသြားမွာလားမသြားပါနဲ႔ေနာ္"
လြမ္းေဝေနာင္ေဆာင္းႏွင္းသူကိုျပန္မၾကည့္ပဲေၾကာခိုင္းထြက္သြားသည္။
"ကို....မသြားပါနဲ႔ေဆာင္းကိုထားမခဲ့ပါနဲ႔"
သူမလြမ္းေဝေနာင္ေနာက္ကိုလိုက္ရန္ေျခလွမ္းျပင္ေသာ္လည္းသြားမရတစ္ခုခုကကာဆီးေနသလိုျဖစ္ေနသည္။ပါးစပ္မွအသံကုန္ေအာ္သည္။
"ကို....မသြားနဲ႔"
လြမ္းေဝေနာင္လမ္းေလ်ွာက္ေနရာမွရပ္ကာသူ႔ကိုလွမ္းၾကည့္သည္ေဆာင္းႏွင္းသူလည္းအသံကုန္ေအာ္သည္။ထို႔ေနာက္လြမ္းေဝေနာင္သူ႔ဆီကိုေျပးလာၿပီးသူမ၏လက္ကိုလာကိုင္သည္။
"ကို...ဘယ္ေတာ့မွထြက္မသြားရဘူးေနာ္"
လြမ္းေဝေနာင္ေခါင္းၿငိမ့္ျပသည္။
"ေဆာင္းအနားမွာပဲ႐ွိေနေပးေနာ္"
"ေဆာင္းအနားမွာပဲ႐ွိေနေပးေနာ္"
ဝင္းခနဲအလင္းေရာင္ႀကီးကသူ႔မ၏မ်က္လံုးကိုစူး႐ွေစသည္တဝွီးဝွီးလည္ေနေသာပန္ကာသံကသူမကိုပို၍က်ယ္ေလာင္ေစသည္။အေပၚမွာျမင္ရတာကျဖဴျဖဴႀကီးေနာက္ၿပီးအသံတစ္ခုကသူ႔နားထဲတိုးဝင္လာသည္။
"သမီးသတိရၿပီလား"
"ေရ...ေရ.."
သူမေရတစ္ဇြန္းကိုအငမ္းမရေသာက္လိုက္သည္။
"သမီးျဖည္းျဖည္း"
ေရကိုတစ္ဇြန္းခ်င္းစီတိုက္ေနသည္။ေနာက္ၿပီးဆရာဝန္ေရာက္လာသည္။
"သက္သာလား"
"ဟုတ္ကဲ့"
"မေဆာင္းႏွင္းသူဘယ္လိုေနလဲ"
"ရင္ဘက္ကနည္းနည္းနာတယ္ေခါင္းမူးတာကလြဲရက္အကုန္ေကာင္းတယ္ဆရာ"
"ဟုတ္ကဲ့ဒါေတြကမေဆာင္းႏွင္းသူ၄ရက္သတိေမ့ေနတာရယ္ႏွလံုးခြဲထားတာေၾကာင့္ပါဘာမွစိတ္မပူနဲ႔ေကာင္းသြားမွာပါအနားယူလိုက္ေနာ္"
သူမနည္းနည္းထူႏိုင္ေထာင္ႏိုင္ျဖစ္လာသည္သူမလြမ္းေဝေနာင္ကိုေတာ့မေတြ႔သူမေမးလိုက္သည္။
"အေမလြမ္းေဝေနာင္ေလသူဘယ္သြားလဲဟင္"
သူမအေမကြက္ခနဲမ်က္ႏွာပ်က္သြားသည္။
"မသိဘူးေလသမီးရဲ႕သမီးေနေကာင္းမွေျပာျပမယ္ေနာ္"
"မရဘူးခုေျပာအေမသမီးမေျပာရင္ေဆးမေသာက္ဘူး"
"ခက္ပါလားသမီးေလယရယ္"
"အေမေျပာေနာ္ေျပာ"
"သမီးစိတ္ခိုင္ခိုက္ထားေနာ္ေမာင္လြမ္းေဝေနာင္သမီးခြဲခန္းဝင္တယ့္ေန႔မွာအက္ဆီးဒင့္ျဖစ္ၿပီးဆံုးသြားၿပီသူ႔အသုဘမေန႔ကပဲေျမၾကတယ္သမီး"
"႐ွင္......."
သူမဘာမွမေျပာႏိုင္ပဲမ်က္ဝန္းႏွစ္ဖက္မွမ်က္ရည္တို႔သည္ေရေဖာက္ခ်လိုက္ေသာဆည္ႀကီးပမာအထိန္းအကြပ္မဲ့စီးၾကလာေတာ့သည္။
"ဘယ္ေလာက္ထိခ်စ္ခဲ့လဲငါတို႔မသိခင္၊အရင္ႀကိဳသိသြားတယ့္ေသခ်င္းတရားကိုငါမုန္းတယ္................
ေလာကႀကီး႐ွင္သိပ္ရက္စက္တယ္႐ွင္ဟာတစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္တယ္....."
အပိုင္း၃မွစ၍သရဲခန္းမ်ားပါမည္ေၾကာက္စရာလံုးဝမဟုတ္ပါကြၽန္ေတာ္ျပလိုသည္ကေမတၱာတရားကဘဝျခားသူမ်ားအေပၚသက္ေရာက္မႈပါေက်းဇူးတင္ပါသည္။
